طــایــفه نـخـچــیــردر وادیّ خَوش بوده انــد از شــیــر انــدر کَش مکَش
بسکه آن شـیراز کمین در می ربود آن چَـرا بر جـمـله نا خوش گشته بود
حــیــله کــردنـد آمدند ایشان بشــیر کـز و ظیــفه ما تو را داریـــم ســـیر
بعد از ایــن اندر پی صــیــدی مـیا تا نــگردد تلــخ بر مــا ایــن گــیــا
گفت آری گر وفــآ بــیــنـم نـه مکر مــکرها بس دیــده ام از زید و بکر
مــن هــلاک فـعــل و مـکـرمـردمم مــن گــَزیده زخـــمِ مـــار و کــژدمم
مــردمِ نــفس از درونــم در کـمـین از هــمه مَــردم بــتر در مکـرو کین
گوشَ مــن لا یُلــدَغُ و المومن شنید قــول پــیـغــمبـر بجان و دل گُـزیـد
جــمــله گفتند ای حــکــیم با خـبـر الـحــذردّع لــیس یُغنی عــن قــدر
در حــذر شــوریدن شـورو شرست رو تــوکــل کـن تــوکل بهــترست
بــا قضــا پـنـجه نـزن ای تند و تیز تــا نگــیــرد هم قـضا با تــو سـتیز
مرده بـایـد بود پــیشِ حـکــیــمِ حق تــا نـیــایــد زخــم از ربّ الــفــلق
گـفــت آری گـر توکــل رهـبـراست این ســبـب هم ســنتِ پـیـغـمبراست
ابیات 900 الی 912 از دفتر اول
بخش اول
بخش دوم
بخش سوم